Op de Zandmotor

Ik was afgelopen  woensdag even op de Zandmotor, de kunstmatige zandbank op het strand tussen Ter Heijde en Den Haag-Kijkduin – 21 miljoen kuub opgespoten zand uit de Noordzee, een soort pilotproject om de bescherming van onze kust anders aan te pakken.

Enfin, de Argusmast op de Zandmotor (op de foto hieronder) fungeert als oriëntatiepunt zodat je niet kunt verdwalen in deze mini-Sahara. Op het duinpad richting strand werd ik verrast door enkele zingende nachtegalen in het struweel naast het pad. Ik maakte een geluidsopname, maar de immer aanwezige wind overstemde de vogelzang op de band…

Ik ploegde door mul zand en speurde op de grond naar fossielen die hier rijk aanwezig moeten zijn. Want het opgespoten zand is afkomstig van de Doggersbank in de Noordzee en daar was ooit land – land waar mammoeten, sabeltandtijgers en andere uitgestorven dieren leefden en stierven, waarvan de botresten heden ten dage terug te vinden zijn in het zand, als je geluk hebt tenminste. Maar ik vind niets dit keer….

Wat ik echter wel vond zijn mooie wolkenluchten en een meertje waar de zon op het water schittert.

In de luwte van een van de zandheuveltjes ter plekke genoot ik van het uitzicht en van mijn hond die het water ingaat. Als ik even later weer opsta en een wat hoger duintje beklim, volgt een bonus: in de verte zie ik op het strand een zeehondje liggen. Wat mooi, zoiets maak je niet vaak mee!

Voldaan keer ik terug naar huis. Morgen is weer een werkdag, dus ik moet niet teveel doen of te ver lopen, anders merk ik dat morgen. Maar het is mooi geweest voor vandaag, heel mooi….

Niets bijzonders

Galloways in het duingebied bij Monster/Ter Heijde

In mijn vorige blogpost Een fijn boek schreef ik over een Brit die in het graafschap Galloway een boerderij begon.
Wie ‘Galloway’ zegt, zegt Galloway-koeien, een pikzwart en ruig behaard ras, sterk van lijf en leden en goed bestand tegen extreme weersomstandigheden.

In het duingebied alhier op loopafstand van mijn woning lopen een aantal van deze grazers. Ze houden de vegetatie kort als maaimachines zonder vervuilende benzinemotor en zonder herrie. En het is nog een aardig gezicht ook!

Wel, dat wilde ik even kwijt. Niets bijzonders eigenlijk, maar toch…

Rest mij nog u te melden dat mijn Venusvliegenvanger in bloei staat, het vleesetend plantje dat ik een tijdje terug kocht in de Hortus botanicus van Leiden en waarover ik eveneens blogde. Niets bijzonders, maar u bent weer helemaal op de hoogte 🙂

Bloem van Venusvliegenvanger

Een fijn boek

Mijn leven in een verdwijnend landschap van de Brit Patrick Laurie gaat over een amateurbioloog die een oude boerderij koopt in Galloway in Zuid-West Schotland en, met vallen en opstaan, probeert op de oude, traditionele manier te boeren. In de hoop dat de wulpen, die vroeger algemeen waren in dit gebied, terug zullen komen.

Maar de kuikens die het ene broedpaar wulpen dat uiteindelijk terugkomt produceert, worden opgevreten door een vos. En de praktijk is ook in andere opzichten weerbarstiger dan gedroomd. Het boek beschrijft de strijd, het zweet, de bloedblaren, het gepruts aan kapotte machines, de kou, de regen en de donkerte in herfst en winter. En het onbegrip van collega-boeren voor wie alles groter, sneller en meer moet zijn.

Aan de andere kant is er ook de euforie als in de zomer met man en macht het hooi binnengehaald wordt. En de schoonheid van de natuur op en rond de boerderij. De jonge boerenzwaluwen die uitvliegen, de vleermuizen die verschijnen bij het vallen van de nacht. De voldoening als de haver op het land staat te rijpen, de kneutjes en andere vogeltjes die beschutting vinden in een haverveld.

De taal die de auteur gebruikt om dingen te duiden, is niet altijd even begrijpelijk voor mij. Dit gezegd zijnde, is Mijn leven in een verdwijnend landschap verder een heel fijn boek. Over wat we kwijtgeraakt zijn in de moderne tijd. Het prijskaartje dat aan onze verkregen welvaart hangt.

En hoe mooi het zou kunnen zijn om het stedelijk gebied achter ons te laten en naar het platteland te verhuizen. Voor zover er ergens in Nederland nog de rust van het platteland te vinden is, natuurlijk. Want wat voor Galloway geldt, is op dit kleine drukke landje nog veel meer van toepassing – de oude cultuurlandschappen verdwijnen, Nederland wordt uiteindelijk 1 groot stedelijk gebied.

Een gratis museum

Een gratis museum, dat is echt iets voor vrouwlief en mij! Want wij vinden de entreeprijzen van de meeste musea in dit landje veel te hoog, ook gelet op de gemiddelde tijd die wij in een gemiddeld museum doorbrengen. Want als je 2 x 17,50 euro moet aftikken voor de entree en je staat na een uur weer buiten, dan is zoiets best veel…
En dan heb ik het nog niet eens over die 2 koppen cappuccino in het museumrestaurant gehad.

Maar Museum De Schilpen in Maasland (Z.H.) is helemaal gratis en het is nog leuk ook! Maasland is een pittoresk dorp halverwege het Westland en Rotterdam, tegenover Maassluis. Het museum is gevestigd in een pand uit begin twintigste eeuw. Als je naar binnen gaat hoor je een winkelbel rinkelen en sta je in een Oudhollandse snoepwinkel. Loop je door naar achteren dan sta je in een Oudhollands woonhuis met alles erop en eran: oude  meubelen, kolenkachels, handgereedschap en wat dies meer zij.

Op de foto hieronder een deel van de woonkamer. Er is ook nog een soort werkkamer voor de heer des huizes met kasboeken en kroontjespen op een tafeltje en een ouderwetse telefoon aan de muur. De slaapkamer heeft een ingebouwde bedstede met een aan de muur vastgemaakt wiegje voor een baby.

Een deel van de woonkamer

Een trap naar boven brengt je naar een zolder met uitgestalde handgereedschappen uit het Westland. Daarachter ligt de meidenkamer waar het vrouwelijke personeel sliep. Ziet er knus uit met die bedstede, maar een kachel zie ik niet…..

De Meidenkamer

En beneden in de kelder is de kaasmakerij en wordt de voorraad geweckte groenten bewaard. Ook dat is nog bijna helemaal compleet. Dit huis is een tijdcapsule!

Als je via de keuken het huis aan de achterkant verlaat, kom je in een soort serre met een authentiek rijtuig waarmee boeren uit de omgeving vroeger naar de kerk gingen. De serre functioneert tevens als koffiehoek. Ze serveren alleen gewone koffie, geen cappuccino. Maar je krijgt er wel een koekje bij 🙂

Museum De Schilpen, Maasland

A song for saturday (8)

Cat Stevens is een hippiezanger die vooral in de seventies succes had. Op een gegeven moment bekeerde hij zich tot de islam en heette toen ineens Yusuf Islam. Tja….

Maar hij maakt nog steeds goede liedjes en onderstaand Pagan Run is daar m.i. een voorbeeld van. Hij zingt in dit nummer dat hij voor zijn bekering leeg en onvervuld was, bezig met vrouwen, met dingen die hem uiteindelijk koud lieten. Maar nu gaat alles beter met hem. Tja….

Hoe kan een mens uit het vrije Westen vrede vinden in zo’n onvrije religie, vraag ik me dan af. Geen idee, maar het liedje is interessant genoeg. Vandaar.

Kiku-Shidare-Zakura

Je moet het hardop uitspreken, dat is het mooist. De ‘u’ spreek je uit als ‘oe’. Vooruit, daar gaan we:

Kiku-Shidare-Zakura.
Kiku-Shidare-Zakura.
Kiku-Shidare-Zakura.

Het is de naam van een Japanse kers die momenteel overal staat te bloeien. Hij heeft gebogen takken en gevulde roze bloemen. ‘Treurkers’ noemen ze hem, maar dat klinkt veel te negatief, want als hij in bloei staat is hij juist een feest om te zien!

En ik zou hem alleen al vanwege die mooie naam graag in mijn tuin willen hebben maar dat kan niet, want hij wordt veel te groot voor mijn achtertuintje. Dus laat ik het bij een bewonderende blik op de exemplaren in de plantsoenen en tuinen hier in de buurt en spreek zijn naam nog 1 keer uit:

Kiku-Shidare-Zakura.

Gebed van een neger

Mijn vrouw kocht laatst een boek bij een kringloopwinkel. Toen ze het thuis opensloeg dwarrelde er een briefje uit. Een briefje uit 1960 (!), over de Wereld-Missiedag van 23 oktober van dat jaar. Op de voorkant staat een foto van een zwarte man, op de achterkant een gebed. Ik laat voor- en achterkant hieronder volgen. Leest u vooral even dat gebed op de achterkant!

Ja, in 1960 was de rassendiscriminatie in Amerika nog echt een ‘hel’ voor zwarte mensen. Geen wonder dat de schrijver van het gebed vraagt om sluik haar en een witte huid.

Sinds 1960 is er veel veranderd, maar discriminatie blijft altijd aanwezig en niet alleen in Amerika. Want als je tot een minderheid behoort of anders bent – zwart, homo, vrouw, christen, moslim, allochtoon – ervaar je telkens weer het wantrouwen en de afwijzing van die grote dominante meerderheid. Zo zit de mensheid nu eenmaal in elkaar. Tragisch genoeg.

Mopper (1)

de moppersmurf…..

Mijn perenboom bloeit, maar de zon weigert te schijnen. Wat heb je aan de lente als het alleen maar bewolkt is??

Poetin is nog steeds niet dood. Dictators overleven vaak alles en iedereen, There is no justice in this world!

Ik heb 30 euro betaald voor een boek van bol.com maar er is niks aan. Ik stuur het terug. Om een boek te vinden dat je hart raakt, is super moeilijk tegenwoordig, ook bij de bieb trouwens. Zijn er geen goeie schrijvers meer??

De opzichter van de gemeente is niet tevreden over het werk van mij en mijn collega’s in de plantsoenen, het moet netter. Nog netter! En ik werk al zo hard! 😦

Zo, nu ik dit met u gedeeld heb, is het tijd voor een lekkere bak koffie. Met iets erbij misschien. In mijn luie stoel, met mijn voeten op het tafeltje voor me. Met de verwarming op standje 21 graden.

Ja, ik heb het slecht, heus waar. Zouden ze in Oekraïne ook mopperen of zijn ze daar te druk met overleven? Net als in heel veel andere landen van de wereld trouwens. Geen tijd voor gemopper, blij zijn met 1 maaltijd per dag. De mensen die het meeste recht hebben om te mopperen, doen dat waarschijnlijk het minste. En vice-versa…..

Goeie ouwe opa uit Jan, Jans en de kinderen. Gouwe strip.

Naar ‘de Hoek’ met Pasen

Iedereen gaat naar de Hoek op eerste paasdag in de middag, zo lijkt het. ‘De Hoek’ is de plaatselijke uitdrukking voor Hoek van Holland en dan met name de pier langs de Nieuwe Waterweg waar alle schepen voorbijkomen richting de haven van Rotterdam en vice-versa.

Maar ja, het is ook perfect weer voor zo’n wandeluitje: zon en wind met vrij uitzicht alle kanten op. En het is gratis, niet onbelangrijk voor een Hollander….

De donkerheid en doodsheid waaien voor even uit mijn hoofd op zo’n plek. ’s Ochtends in de kerk ging het over nieuw leven, opstanding uit de dood, blijdschap en meer van dat. Ik kon er eigenlijk niks mee, was blij toen de dienst afgelopen was.

Aan het eind van de pier krijg ik vrouwlief zowaar zover dat we even gaan zitten op de stenen rand. Meestal wil ze gelijk terug – is ze bang dat haar kleren vies worden of haar spieren stijf van het zitten. Ze heeft al wel een blaar op haar ene voet opgelopen, het resultaat van een verkeerde schoenkeuze. Haar wandelschoenen pasten niet bij haar kleding, vond ze….oh die vrouwen!

Thuis bloeit de perenboom en de kers komt ook al, zag ik. Dat geeft een klein beetje troost. Het evangelie van de seizoenen, van de natuur – dat is ook leven uit de dood eigenlijk, als in de lente de natuur ontwaakt.

A song for saturday (7)

Een lekker liedje van Paul Anka vandaag. Jubilation heet het, oftewel: wees blij, vier feest. Het heeft met Pasen te maken en dat is morgen, vandaar….

De zanger was een tieneridool in de late fifties, schreef de tekst van My Way van Frank Sinatra en is inmiddels 82. Jubilation dateert uit 1972 maar klinkt nog fris.

Goede Vrijdag

Een terdoodveroordeelde wacht in de nacht op de voltrekking van zijn vonnis. Over enkele uren gaat het gebeuren en wordt hij opgehaald…..

De executie zal zeer pijnlijk zijn. Want de terdoodveroordeelde zal worden gekruisigd. En kruisiging betekende een verschrikkelijke dood. Het slachtoffer werd met spijkers door polsen en voeten vastgenageld aan een houten paal, en stierf uiteindelijk pas na vele uren lijden door uitputting en bloedverlies. Of de beulen braken alle botten in zijn lichaam met een ijzeren staaf en haalden hem daarna van het kruis af – waarna ze hem lieten creperen op de grond.

Dan heb je behoefte aan de troostende nabijheid van vrienden die bij je blijven in die nacht. Maar als die vrienden dan overmand worden door slaap na een kort daarvoor genuttigde copieuze maaltijd met wijn, voel je je dubbel alleen…

Het is het verhaal van Jezus in de Hof van Gethsemane voorafgaande aan zijn dood. Hieronder verwoord in een lied van Taize, een christelijke community in Frankrijk.

A song for saturday (6)

Een vrolijk folkliedje van een Iers-Canadees duo vandaag, op deze zaterdag voor Palmpasen. Kate and Anna McGarrigle heten de twee, het moet zo eind jaren zeventig geweest zijn of ergens in die buurt. Een klein hitje in Nederland, volgens mij. Kate was de moeder van zanger Rufus Wainwright, ze leeft inmiddels niet meer.

Ze zingen het trouwens in het Frans, de tweede taal van Canada. Complainte pour St. Catherine heet het, iets met het aanroepen van een heilige, maar meer versta ik er niet van….

‘Kroesvee’

Daar staat je verstand toch bijna bij stil: ik lees momenteel het boek ‘Ons koloniale verleden in 50 voorwerpen’, dat vorig jaar uitkwam. Een hoofdstuk over slavernij in Suriname begint met de volgende zinnen

Voor de omgang met de circa 300.000 Afrikanen die in de loop van ruim twee eeuwen naar de kolonie Suriname zijn vervoerd waren er talloze regels, vastgelegd in ruim elfhonderd wetten. Deze zwarte mensen waren volgen het koloniaal bestuur geen mensen, maar goederen.  Kroesvee, zo heetten ze bij het transport.  Ze mochten geen Nederlands kennen, geen christen worden en dus niet trouwen, want het huwelijk was een zaak van de kerk.

Kroesvee. 300.000 gedeporteerde Afrikanen werden zo weggezet.  Geen mensen,  maar vee. Die mag je dan vervolgens on-menselijk behandelen, want het is maar vee. Je mag ze afranselen met een zweep, of erger. Rechteloos.

De twintigste-eeuwse parallel hiervan is misschien de manier waarop de nazi’s joden en zigeuners wegzetten als ‘untermenschen’ en inferieure wezens. 
Gisteren was het 17 maart. Op die datum in 1942, zo meldde mijn historische scheurkalender,  werden in vernietigingskamp Belzec in Polen de eerste gaskamers in gebruik genomen.  O gruwel van ontmenselijking…

En wij? Het is de mens eigen om alles wat niet-eigen is, met wantrouwen te bejegenen.  Een andere huidskleur, taal, culturele bagage, attitude tegenover Westerse prestatiedwang en meer. Uitsluiting en demonisering van deze mensen zijn de volgende stappen op een escalatieladder naar onrecht en leed. Maar we leren het nooit. Want het zit te diep.

A song for saturday (5)

Voor wie bekend is met klassieke muziek zal de melodie van American Tune van Simon and Garfunkel misschien bekend voorkomen. En dat klopt: het is afkomstig uit de Mattheus Passion van Bach – O haupt voll blut und wunden, een koraal over het lijden van Jezus aan het kruis. Nog even en het wordt weer uitgevoerd, met het oog op Goede Vrijdag en Pasen.

Maar Paul Simon gebruikte de melodie van Bach voor een lied over de teloorgang van Amerika. Hij zong het samen met Art Garfunkel tijdens een concert in Central Park in New York, inmiddels al weer heel wat jaartjes geleden. Hieronder de opname van dit concert, met die wonderschone vocalen van Art Garfunkel.
Goede muziek is tijdloos.

De Hortus in Leiden

Op woensdagmiddag bezochten we de kassen in de Hortus botanicus in Leiden. Heel veel tropische planten en het daarbij behorende tropische binnenklimaat, met name in de Hoge Kas. Als je je op de loopbrug bovenin die kas bevindt, voelt het aan als 40 graden!

In de andere kassen verderop was het gelukkig koeler. Voor de liefhebber is er genoeg moois te zien. Op de foto hierboven met de klok mee:

1. Een vleesetende Nepenthes (‘Beker der Vergetelheid’). In de trechtervormige beker worden insecten gevangen en verteerd.
   2. De langwerpige bloem van een Musa, een bananenboom.
   3.Een orchidee.
   4. De gele vrucht van een cacaoboom. De pitten binnenin de vrucht zijn de bonen waar de chocolade van gemaakt wordt.
   5. Een bamboeachtig gewas, de naam is me ontschoten.
   6. een doorkijk in de Hoge Kas.
   

Van de beroemde Reuzenwaterlelie in de Victoria-kas was nog niets te zien, dus we moeten eigenlijk van de zomer nog een keer terug 🙂 , Kunnen we gelijk de buitentuin bewonderen, want ook daar was het nog te vroeg voor.

Naschrift: op weg naar de uitgang passeerden we opnieuw de kassa’s en daar stonden vleesetende plantjes te koop, van het soort dat we eerder in de kassen hadden gezien.

Ik heb er een Venusvliegenval gekocht voor thuis in de vensterbank.  Als je voorzichtig zo’n getande val aanraakt, sluit hij zich keurig netjes….laat die vliegen en muggen van de zomer maar komen!

A song for saturday (4)

Een liefdesliedje van de oude meester toen hij nog goed bij stem was: Bob Dylan met Red River Shore.

Zonder haast gezongen, met een verlangen naar vroeger, naar een persoon die er niet meer is. Met een hint naar Jezus aan het eind. Mooi melancholiek.

De natuur in Maart

Alles over de natuur in maart in de Natuurnieuwsbrief van het platform GROEN! natuurlijk, via de link hieronder te lezen. Met zoals altijd veel leuke weetjes en mooie foto’s.

Natuurnieuwsbrief maart 2024

A song for saturday (3)

Tom Waits is een vreemde zanger met vaak even vreemde en soms ongenietbare liedjes. Maar Hold On van het album Mule Variations uit 1999 is helemaal ok. Een mooi nummer voor deze zaterdag met een soort positieve boodschap: ‘Hold On’, houd vol, geef niet op, ook al is het moeilijk.

En soms is er simpelweg niet meer dan deze opdracht. c.q. bemoediging. En daar moet je dan op zo’n moment aan vast klampen, als een drenkeling aan een stuk wrakhout….

Mooi in het plantsoen

Chaenomeles japonica

In het plantsoen alhier zag ik gisteren bloeiende Chaenomeles japonica, in het Nederlands sierkwee of Japanse dwergkwee genoemd. De plant heeft helderrode bloemen die vooral als de zon schijnt, erg mooi uitkomen tegen het andere groen.

En de zon scheen hier gisteren aan het Westelijk front vrijwel de hele dag!
Alsof het feest was.
Assepoester die wakker wordt gekust.
Alles was verlicht.
Voor 1 dag.

Want nu ik dit schrijf een dag later zit het helemaal dicht en lijkt het weer gewoon winter….

A song for saturday (2)

Het idee dat God het kwaad straft is duizenden jaren oud en voor heel veel gelovigen tot troost geweest en nog steeds tot troost.
Of het ook waar is?? Je ziet er niet altijd evenveel van, laat ik zo formuleren. Wat achter de horizon van het leven ligt zien we natuurlijk niet. Misschien is er een hiernamaals waar de schurken hun verdiende loon ontvangen, dat zou best kunnen.

In het liedje God’s gonna cut you down wordt het geloof in een wrekende God verwoord. Ik kende het al in de uitvoering van wijlen Johnny Cash uit 2006, maar nu is er een nieuwe versie van, vertolkt door een kleinzoon van de legendarische zanger. Hij heet Thomas Gabriel en heeft een leven van drank, drugs, rehab, terugval en gevangenisstraf achter zich. En zijn stem klinkt vaak als die van zijn opa 🙂

Misschien iets voor Poetin om eens naar de tekst van dit liedje te luisteren?? 😦